Αθήνα Ξελογιάστρα

Ο Αύγουστος στην Αθήνα πάντα είναι μελαγχολικός ..
πίσω στο αστικό περιβάλλον μένουν συνήθως οι χωρισμένοι, οι άφραγκοι και οι μοναχικοί.
Δεν αποκλείεται βέβαια οι τελευταίοι ν’ ανήκουν και στις άλλες δυο κατηγορίες.
Τ’ αμάξια μένουν πεισματικά παρκαρισμένα και οι σκύλοι περιδιαβαίνουν τα τετράγωνα σαν μπεκρήδες τα ξημερώματα
...χμμμ... τους μοιάζουν θα έλεγε κανεις !

Εκεί που έχεις καθίσει ήρεμα κι ωραία έρχονται και σου γαυγίζουν χωρίς λόγο... Εγώ ξέρω όμως ... είναι που χάδι ανθρώπινο δεν έχει βρεθεί να τα μαζέψει και βγάζουν τον θυμό τους κάπου αλλού... Σαν τους μεθυσμένους δεν είπαμε ; που μονολογουν και βριζουν στο βάδισμά τους κάτι μαύρα μάτια που τους θυμίζουνε κάποια αγάπη τους παλιά, που λεν κι οι λαϊκοί...Ας είναι! Συνηθισμένο το τομάρι μας και συνήθως τέτοια εποχή θ’ ακούσεις μουσικές στα θερινά μπαλκόνια της Αθήνας , θα βλέπεις μόνους να πίνουν το καφέ τους ή ν’ αλκοολίζουν τις σκέψεις τους τα βράδια που απλώνεται περισσότερη ησυχία. Το χαλασμένο φως της ΔΕΗ να τρεμοπαίζει και να μοιάζει με την ετοιμόρροπη ψυχολογία τους. Ένα στημένο παιχνίδι ρώσικης ρουλέτας που ενω γυρίζει ο μύλος κάποια στιγμή θα το ακούσεις και το μπαμ ! Σίγουρα πράγματα...το έχω δει να συμβαίνει αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία !

Ενα τέτοιο βράδυ λοιπόν είχε αράξει κι Εκείνος , χαμένος κάπου στην αστική ραστώνη του , στο μπαλκόνι... Ολα τα σύνεργα του εγκλήματος πάνω στο τραπέζι... αλκοόλ, τσιγάρα, κεριά και ... κάτι του έλειπε , κάτι είχε ξεχάσει απο τη μικρή του μυσταγωγία... Ε μα ναι ! Χτύπησε το κεφάλι του και να ! Έτρεξε πανικόβλητος στο δωμάτιο , απο οτι κατάλαβα, κάπου χτύπησε μιας και ξεστόμισε κάμποσες βρισιές, και ιδού... Στο τραπέζι έβαλε τον υπολογιστή ωσάν κάποιο άλλο Ιερό Δισκοπότηρο, ευχαρίστησε τον θεό της τεχνολογίας και της μουσικής και πληκτρολόγησε τη γνωστή του διεύθυνση. Πάρα πολλά βράδια τον έχω πετύχει να το κάνει αυτό , σχεδόν βαρέθηκα που έχω μάθει τη ρουτίνα του ( να ξέρετε εμείς βαριόμαστε εύκολα και δεν μπορουμε τη ρουτίνα ) , χαλάρωσα κι εγώ λίγο περισσότερο κι έμεινα ν ακουω τους μονολόγους του... Τί να έβαζε απόψε ; Αλητεία ; να του θυμίσει τις τσάρκες στα Εξάρχεια με τη παρέα και τις πορείες ή να το παίξει λίγο ‘’κουλτούρα’’ στον εαυτό του και να βάλει τη Νοσταλγία , να νιώσει λίγο σαν μπουκοφσκική περσόνα σε κάποιο ποίημα ; Ας είναι , σκέφτηκε. Βάλε εκεί τη λίστα Darkness , να έχει κάτι απο τη νύχτα αυτή , θα παίξουμε βρώμικα σήμερα και στα κόκκινα , μονολόγησε... Ειλικρινά γελάω καμιά φορά με το πώς βάζετε πάντοτε τον εαυτό σας απέναντι και μονομαχείτε με τους δαίμονές σας. Ενδιαφέρον! Ακούστηκε η εισαγωγή της «κασέτας» και αυτό ήταν... αυτόματα το πρόσωπό του άλλαξε ... αφέθηκε στη πολυθρόνα , έβαλε τα πόδια στην άκρη του μπαλκονιού , εστριψε ένα τσιγάρο και στη πρώτη ρουφηξιά του θα έλεγες πως ακούστηκε να καίγονται όσα ήθελε να ξεχάσει αλλά βλέπεις με τόσα στίγματα που είχε κάνει στο κορμί του πού να το καταφέρει... κι όλα είχαν κάποια θλιβερή ιστορία σαν αυτά που κάνουν οι ναυτικοί... Μα γιατί αναρωτιέσαι ; κι απο ναυτικούς ξέρω , τί με πέρασες ; έχω πολλούς γνωρί ...

Εεεεεε , τι είναι αυτά ; μα καλά ποσο γρήγορα πάτε μέσα στα στενά εσείς ρε γαμώτο ;; και με τοσο δυνατή μουσική ; Επ ... κοίτα να δεις ... ενα αμάξι γεμάτο κορίτσια που τραγουδούν , χειρόφρενο στα γρήγορα , ένα κορίτσι κατέβηκε και χάλασε την ατμοσφαιρα στο σκοτεινό τετράγωνο, οι φίλες της τη χαιρέτησαν με φωνές σαν να γιορτάζανε κάτι ή να λυτρωθήκανε απο κάτι , δεν ξέρω . Κατέβηκε γρήγορα , σαν να ήθελε να τις αποφύγει κι εμένα δεν με ξεγελάς , το χαμόγελό της ήταν φτιαχτό και στη χαρά των φίλων της έπαιζε σίγουρα κάποιο ρόλο για να τις ξεφορτωθεί μια ώρα γρηγορότερα! Τα κλειδιά στο χέρι, άνοιξε τη πόρτα, γδυθηκε όπως όπως , δεν ειχε όρεξη καν να πετάξει απο πάνω της το μεικ απ , θυμήθηκε ένα συνθημα σ ένα τοίχο που είχε δει κάποτε, « Με το μεικ απ δεν καλυπτεται το κενό σου» , εβαλε το αγαπημένο της μπλουζάκι Ramones, το μποξεράκι της με τη Μαφάλντα και το αποφάσισε ... Σήμερα θ ακούσω μουσική , είπε καθώς κοιτάχτηκε στον καθρέφτη ... Διαδρομή γνωστή... Ψυγείο, κρασί, υπολογιστής και αγκυροβολημα στο μπαλκόνι της ... εκεί που πολλά βράδια έχει κρεμάσει τις σκέψεις της , τις αγάπες της, τα όνειρα της μπαλαρίνας που είχε , τ’ αγόρια που πέρασαν απο το κρεβάτι της και κανείς δεν είχε τα κότσια να βουτήξει μέσα της ! Πώς το ξέρω ; Σοβαρολογείς τώρα ; Εμείς διαβάζουμε και τις σκέψεις ... τώρα το έμαθες οπότε μη με ξαναρωτήσεις σε παρακαλώ !

Σήμερα θα έκανε ένα νοητό ταξίδι με το αμάξι που δεν αγόρασε ποτέ με τα λεφτά που είχε μαζέψει. Είχαν γίνει μεταπτυχιακό στην ΑΣΟΕΕ για να καταλήξει σερβιτόρα , τη δουλειά δηλαδή που έκανε για να μαζέψει εκείνα τα χρήματα. Διαολόστειλε τον χαμένο της χρόνο , τα διάφανα όνειρά της , τα... εκείνη τη στιγμή σκέφτηκε πως πρόσφατα ο μεσιέ Κασετόφωνος είχε φτιάξει μια καινούρια λίστα ... Με Ξύλινα Σπαθιά, Διάφανα Κρίνα και Τρύπες... χαμογέλασε με πόνο σχεδόν αλλά ηδονικα. Ήξερε πως θα μεθύσει απόψε ! Σήμερα θα κάνει ένα ταξίδι μέσα της. Το απέφευγε καιρό , οπως συνηθίζετε να κάνετε εσείς , αλλά ήρθε μάλλον η στιγμή να το κάνει . Στη πρώτη ρουφηξιά απο το κρασί της και στη πρώτη νότα απο το «η απώλεια έγινε συνήθεια μας» , εφερε μπροστά της τη βραδιά που πέρασε. Την είχαν βγάλει οι φίλες της μήπως την κάνουν να μπει πάλι στο παιχνίδι του έρωτα ! Τη τρέξανε απο το ένα μπαράκι στο άλλο, σε αυτά τα ντάπα ντούπα ή εκεί που γαυγίζουν οι άνθρωποι στα μικρόφωνα , να παίξει, να φλερτάρει , να ερωτευτεί ... μα πόσο ηλίθια ήταν , αναρωτήθηκε... Ενιωσε τέτοια αποστροφή... Τα βλέμματα που συνάντησε ήταν ολοκληρωτικά κενά. Καμια ιστορία μέσα τους! Κανένας πνιγμένος ή ναυαγός , ουτε καν ένας ταξιδιώτης. Ολοι με την ίδια ανάγκη, με το ίδιο σκεπτικό. Πώς θα έρθουν, πώς θα μπούν και πώς θα φύγουν σαν δολοφόνοι που ξεπλήρωσαν το συμβόλαιο θανάτου που είχαν υπογράψει! Διάβαζε σχεδόν τη σκέψη τους. Τι χρώμα να είναι τα εσώρουχά της , πώς να ξεθυλακώνει το σουτιέν της, πόσα δάχτυλα χρειάζονται για να τη γδύσουν... Και μόνο στην ιδέα αυτή ήθελε να τους πετάξει οτι ειχε μπροστά της και να σηκωθεί να φύγει! Ας μη κρύβεται όμως. Υπάρχει κι αυτό στη ζωή αλλά πριν απο ολο αυτό δεν έχει σημασία να μάθει πρώτα για εκείνη ; Ποιό να είναι το αγαπημένο της χρώμα ή πώς αγναντεύει τη θάλασσα όταν σκέφτεται ; Τέτοια πράγματα σκεφτόταν...

Τί κάνει όμως κι Εκείνος ; για να δω ...

Και να που η νύχτα παίρνει ξαφνικά περίεργη τροπή κι επιτέλους θα είναι λίγο διαφορετική. Σηκώνομαι για ν’ ακούσω καλύτερα, μετά απο ενα καλό τέντωμα πάντα, γιατί τα μάτια μου δεν πίστευαν αυτο που έβλεπαν! Εκείνος είχε βάλει το κεφάλι και τα χέρια του στην άκρη του μπαλκονιού και κοιτούσε λίγο πιο ψηλά εκεί που ήταν κι Εκείνη... Εδώ στήνω αυτί, δεν γίνεται, πρέπει ν’ ακούσω, επιβάλλεται !

«Κοίτα πως λαμπυρίζει το δέρμα της στο ημίφως... το φως που τρεμοπαίζει μοιάζει σαν να καθρεφτίζεται ταινία θερινου κινηματογράφου στα πόδια της κι ολη η 7^η τέχνη να αρχίζει και να τελειώνει στο κορμί της ! Τί την κάνει να κάθεται στο μπαλκόνι της; Ποιός δεν κατάφερε να τη κερδίσει; Ποιός ιερόσυλος καταδέχτηκε να την αφήσει να γυρίσει μόνη της και δεν την ερωτεύτηκε στο πρώτο κοίταγμά της ; Μέχρι και ο γάτος απο κάτω έχει σηκωθεί και κοιτάζει στο μπαλκόνι της ενώ σ’ εμένα ρίχνει μονο καμιά κλεφτή ματιά. Γραμμένο μ’ έχει βασικά αλλά τέλος πάντων. Στο κρασί της ποιές σκέψεις να πνίγονται ; Αυτά τα πόδια , όπως τα βλέπω απο το φτωχό μου το μπαλκόνι, μόνο μπαλαρίνα θα μπορούσα να τη φανταστώ , ή να περπατά στη θάλασσα κι εγώ να τη παρατηρώ, να μαντεύω τον εσωτερικό της μονόλογο! Σίγουρα θα έχει υπέροχο γέλιο, σαν μικρου παιδιού που χαίρεται το κύμα ή τα αστεία των γονιών του τα καλοκαιρινά απογεύματα ενώ το σχολείο έχει γίνει μια ανάμνηση μονάχα... Τί ν’ ακουει τώρα... Θα ήθελα να της πω πως εδώ παίζει το «Hair&Skin» απο Mazzy Star και τα μόνα μαλλιά και το μονο δέρμα που φαντάζομαι με αυτό το τραγούδι είναι τα δικά της .»

Μάγκα μου εδώ θα έχουμε έναν έρωτα μεγάλο κι εγώ είμαι ο μόνος θεατής ... Α ρε Μπουκόφσκι θα έσκιζες τα διπλώματα σου τώρα ! Είναι σχεδόν σίγουρο... Εκείνος σκέφτεται ποιητικά για Εκείνη και λέει όλα όσα Εκείνη θέλει να νιώσει. Κοίτα να δεις. Σήμερα θα με κάνουν να πιστέψω πως υπάρχει πεπρωμένο, Θεός, κάρμα, κισμέτ , όπως θες πες το ! Αυτοί οι δυο είναι σαν να ψάχνουν ο ένας τον άλλον απο καιρό και τους χωρίζει μόνο ένας δρόμος κι εγώ ! Εκείνη τον πήρε χαμπάρι αλλά σχεδόν αδιαφόρησε , όπως κάνουν συνήθως τα θηλυκά χαχα !

«Θλιμμένος φαίνεται... Σίγουρα πίνει απο οτι βλέπω, καπνίζει, ω ρε ντέρτια που έχει ο κόσμος... ωραία και ;; Κοιτάζεις αγόρι μου... αλλά δεν βλέπω τα μάτια σου... Καλά μη μου πεις ..την ξέρω την ιστορία ! Κάποια άλλη σκέφτεσαι και για να ξεπληρώσεις το φτύσιμο που σου έριξε , σκέφτεσαι να εκδικηθείς με τη πρώτη που βρέθηκε σε κάποιο μπαλκόνι να ακουει μουσική ...»

Οχι ρε κοπελιά, μη μας το χαλάς τώρα! Το παιδί απο δω σκέφτεται άλλα πράγματα δεν έχει καμία σχέση με τους υπόλοιπους , συντονίσου λίγο, σου φωνάζω , Νιάου, Νιάου , μη τα παίρνεις έτσι τα πράγματα, Νιάαααου !

«Αλλά βέβαια τί να κάνεις μόνη σου στο μπαλκόνι ; Μάλλον κάποιον θα παράτησες κι εσύ και βγήκες με τις φίλες σου να γιορτάσεις την «ελευθερία» σου . Καπνίζεις αμέριμνη, επειδή δεν έπεσες στην παγίδα του έρωτα και κέρδισες ... Επαιξες, σου έδωσε όλη του την αγάπη , βαρέθηκες ή μάλλον φοβήθηκες, πώς να διαχειριστείς τόση αγάπη, δεν έχεις συνηθίσει, την ξέρω την ιστορία , την έχω ζήσει γι αυτό και την έκανα στίγμα στο στήθος, ένα πρόσωπο , μισό γυναικείο μισό νεκροκεφαλή, όπως είναι ο έρωτας με τον θάνατο δηλαδή... ... Για σένα πάντως, αν ήσουν διαφορετική, θα έκαιγα όλες τις τράπεζες του κόσμου !!»

Πωωωωω !!! Κι εσύ ρε γαμώτο ; Μα καλά τί πάθατε εσείς ;;; Νιαααααααου... Συντονίσου λίγο αγόρι μου, ξέχνα όσες περάσανε , εδώ το κορίτσι είναι ταμάμ για σένα , να είσαι σίγουρος μέχρι και οι πλανήτες σας θα ταιριάζουν, δεν εξηγείται διαφορετικά. Μέχρι και το Κασετόφωνο επαιζε κομμάτια για εκείνη , ξέχασες κιόλας ; Νιααααααου ....

«Συνεχίζεις αγόρι μου ;;; Πφφφφ μου χάλασες τη βραδιά ..Οχι ρε ! Απόψε δεν έχει τέτοια ... Θ ακουσω μουσική και στο δωμάτιο δεν χρειάζεται να βλέπω πως με κοιτάζεις ... Δεν έχω κανεναν σας ανάγκη ..Μπορώ και μόνη μου! Βασικά έχω ανάγκη να με αγαπήσεις αλλά τελειώσαμε με αυτό... Ξερουμε τί ψάχνετε ! Αντε γεια !!! κι εσύ και ο γάτος που νιαουρίζει !»

Νιάααααου!! Κάτσε ! Τί φταίω εγώ τώρα ; Ε ρε να μη μπορείτε να ακουτε τις σκέψεις ο ένας του άλλου. Θα είχατε ερωτευτεί τώρα και θα ψάχνατε σε ποιο νησί μπορεί να προλάβετε να ζήσετε το υπολοιπο καλοκαίρι που σας μένει . Νιάαααααου...

«Ωραία.. Εκατσες λίγο έξω..είδες που σε κοίταζα και μπήκες αμέσως μέσα.. Ε βέβαια ! Πήρες την επιβέβαιωσή σου , θα γελάς ίσως χαιρέκακα που θα με κάνεις να σε σκέφτομαι τα βράδια αλλά δεν νομίζω καρδιά μου. Εχω το Κασετόφωνο, τα τσιγάρα μου και τα ποιήματά μου. Θα διαβάσω τον Καβάφη μου, τον Καββαδία και θ αφεθώ στους έρωτες της φαντασίας μου...Σήμερα απλώς θα έχει τη μορφή σου...καλό βράδυ και καλή ζωή !»

Κλείσανε τις μπαλκονόπορτές τους σχεδόν με διαφορά λεπτού...Εκείνος παράτησε τα πάντα έξω , ξαπλωσε στο κρεβάτι και διάβαζε τα Κεριά ! Εκείνη , έβγαλε το μεικ-απ της , τα ρούχα της και κουλουριάστηκε στο κρεβάτι, σχεδόν αγκάλιασε το κορμί της αλλά πώς να το κάνουμε ..αυτές οι αγκαλιές ειναι λειψές μωρό μου ! Ωρες ώρες αναρωτιέμαι μ’ εσάς τους ανθρώπους. Οι φοβίες σας, τα πάθη σας, τα λάθη σας, οι απόψεις που βγάζετε πριν γνωρίσετε κάποιον κι όλα αυτά επειδή στο παρελθόν κάποιος σας πρόδωσε ή κι εγώ δεν ξέρω τί ! Σήμερα γεννήθηκε και πέθανε ένας έρωτας που μόνο ο Μπουκόφσκι θα μπορούσε να γράψει... Αγνός, φοβικός και πρόωρα νεκρός ! Κρίμα...Τί να σας πω ...Χάνω πλεον τη πίστη μου μαζί σας ... Σαν να ...

Επ... τι ξεπρόβαλε απο τον κάδο ; Τί γούνα λευκή είναι αυτή ;; και μάτια περίεργα ..ενα γαλανό κι ένα πράσινο.Πωωω ρε μάγκα μου ! Κοίτα τη! γεμάτη χάρη.. Αγκύρας φαίνεται.. Συγγνώμη παιδιά αλλά εγώ μόλις ερωτεύτηκα και δεν θα χάσω την ευκαιρία ..θα την αρπάξω σαν αύριο να μην υπάρχει !!! Πώς το έλεγε και ο Χριστιανόπουλος ;; κάτι με θάλασσα ήταν , πνιγηκανε λεει πεντε έξι , δεν θυμάμαι, δεν με νοιάζει βασικά, με νοιάζει να ζήσω ... Ε ψίτ !!! Εσύ με τη γούνα τη λευκή ;; Περίμενε ! Μη φεύγεις ... Πάμε να νιαουρίσουμε στο φεγγάρι ; σε μια ταράτσα που ξέρω εδώ κοντά; Μάθε με πρώτα , ακουσε με κι αν δεν σου αρέσει φέυγεις , δεν έγινε και τίποτα ...Να προσπαθήσω θέλω ... οχι να σ εντυπωσιάσω. Απόψε το φεγγάρι θα μας ανήκει !!!

Γι αυτό σας λέω παίδες ... Μη χάνετε στιγμή ... και μη βάλετε τη λίστα «Wasted Time» ... Κανένας χρόνος δεν είναι χαμένος εκτός αν τον αφήνεις να περνά έτσι ...χωρίς ρίσκο...

Α στα λα βίστα μπέιμπι !!!!!! Νιάααααου !

@Nikos LeFou Pierrot